Een jongen van 8 jaar kwam bij ASAS. Hij weigerde contact en verstopte zich boos onder de tafel. Laten we deze jongen Pablo noemen. Dat betekent ‘kleintje’ en één ding was meteen duidelijk: Pablo was veel te lang klein gehouden.
De orthopedagoge ging met Pablo aan de slag en kwam erachter dat er bij hem thuis vaak politie-invallen waren. Zijn stiefvader en zijn moeder waren betrokken bij het dealen van drugs. Bij elke politie-inval verstopte Pablo zich onder tafel. Of in een kast.
Hij was angstig en zelfvertrouwen had hij niet. Zijn moeder zei altijd dat hij toch niets zou leren. Wat doe je dan als 8-jarige? Pablo zette zijn angst en onzekerheid om in boosheid en agressiviteit.
De orthopedagoge wist dat het een lange weg zou worden om Pablo te helpen. Maar met geduld, goed materiaal (nieuwe spelletjes en boekjes) en een positieve focus lukte het haar Pablo’s woede te kanaliseren. Hij leerde lezen en schrijven. En hij leerde vooral ook wat ‘veiligheid’ is. Hij hoefde zich niet meer te verstoppen. Ondertussen werd ook gewerkt aan zijn sociale vaardigheden. Alle ASAS-werknemers steunden hem en wisten precies hoe ze met hem om moesten gaan.
Het zelfvertrouwen van Pablo groeide en groeide. Hij voelde zich steeds vaker gezien en geliefd. Nu, bijna een jaar later, kan hij vol meedraaien in een groep. En ook al valt hij wel eens terug in angst, woede en onzekerheid: hij weet die moeilijke momenten steeds beter te overwinnen.
Pablo is groot geworden.
